خدا را بنده نيست!

خدا روزي رسان است، اما حرکتي هم مي خواهد!

خدا به آدم گدا، نه عزا بده نه عروسي!

خدا برف را به اندازه بام مي دهد!

خانه ي همسايه آش مي پزند، به من چه ؟!

خاموشي از کلام بيهوده به.

خانه ي دوستان بروب و در دشمنان را مکوب!

خانه نشيني بي بي از بي چادريست!

خانه اگر پراز دشمن باشد بهتر است تا خالي باشد!

خانه ي خرس و باديه مس ؟

خانه اي را که دو کدبانوست، خاک تا زانوست!

خر را جايي مي بندند که صاحب خر راضي باشه!

خر، خسته – صاحب خر، ناراضي!

خرج که از کيسه مهمان بود حاتم طايي شدن آسان بود!

خر بيار و باقالي بار کن!

خربزه که خوردي بايد پاي لرزش هم بشيني!

خربزه مي خواهي يا هندوانه: هر دو دانه!

خر ِ باربر، به که شير مردم دَر!

خربزه ي شيرين مال شغاله!

خر است و يک کيله جو!

خدا عقلي به تو بدهد، پولي به من!

خود گوئي و خود خندي؟ عجب مرد هنر مندي!

خودت را خسته ببين، رفيقت را مرده!

خودش رو نمي تونه نگهداره، چطور منو نگه مي داره ؟

خواستن، توانستن است.

خواهي نشوي رسوا، همرنگ جماعت شو!

خواهي که به کس دل ندهي، ديده ببند.

خنده کردن دل خوش مي خواهد و گريه کردن سر و چشم!

خواب بامداد بازمي دارد آدمي را از روزي.

خوشبخت آن که خورد و کِشت، بدبخت آنکه مرد و هِشت؟!

خواب پاسبان، چراغ دزده!